Witam!

Spyro Orange- The Cortex Conspiracy jest dość ciekawą platformówką wydaną na GameBoy Advance. Każdy przecież zna legendarnego smoczka o imieniu Spyro, który w każdej ze swoich gier ma za zadanie uratować swoich przyjaciół(co zresztą jest tematyką wielu gier platformowych wydanych na każdy system-konsole ). Żeby dalej się już nie rozspisywać nie potrzebnie na temat dobrze wszystkim znany, nie będę niecierpliwił was i przejdę do opisywania gry.
Rozgrywka Spyro Orange odbywa się na kilku regionach, każdy jakby to powiedzieć z innym systemem klimatycznym np. jest obszar, który nazwany jest Arctic Gliffis i odbywa się w pokrytej lodem krainie, jest i nawet region zwany Tech Parkiem i jego akcja odbywa się w jakimś elektronicznym laboratorium.Zanim jednak przejdziemy do gry musimy wybrać jeden z dwóch dostępnych trybów rozgrywki a mianowicie "Story mode" w, którym nabijamy procenty i bawimy się oraz "Party mode". W tym ostatnim mamy możliwość cofnięcia się do wszystkich minigier ze wszystkich plansz oraz pograć multiplayer ale o tym później. Bym zapomniał o trybie zwanym "Trading Cards", w którym oglądamy naszą kolekcję kart, które tak apropo zdobywamy podczas rozgrywki w Story Mode. Po grze poruszamy się swobodnie po danym regionie a nabijamy procenty ukończenia gry przez wykonywanie minigier polegających na tym że odbijamy piłkę i zbijamy ludków:D (coś podobne do Space Invaders ).Ciekawym rozwiązaniem jest to, że region dodatkowo podzielony jest na dwie części, które musimy odblokować, przebić lub pobić po przez bardzo szybkie naciskanie klawisza A. Za wejście do każdego portalu z mini grą musimy zapłacić określoną liczbę diamentów, które zbieramy chodząc po regionie(jak mi się to słowo spodobało )Są również trzy stopnie trudności każdej minigry- Pierwszy to oczywiście najłatwiejszy, drugi to "medium" i jest ciut trudniejszy ale do przejścia:) a trzeci to  nazwałbym diabelskim.Dlaczego? ponieważ grając trzepałem konsolką bo wciąż nie mogłem przejść. Ale się nie poddawałem bo mistrz się nie poddaje(najgorzej było z jazdą czołgiem bo w bomby musiałem strzelać po kilka razy a reload w moim sprzęcie nie był zbyt szybki ).W każdym regionie jest pięć portali z minigrami. Szósty otwiera się dopiero wtedy gdy przejdziemy te pięć pozostałych. Ostatni portal upoważnia nas do otworzenia następnego regionu. Każda plansza nie jest zbudowana w ten sposób że idziemy prosto jak przez wieś i jeden po drugim zaliczamy minigry, nie. Plansza jest tak przygotowana że żeby dojść do portalu z minigrą musimy się ładnie naskakać. Oczywiście nie mógłbym zapomnieć o naszych małych przeciwnikach, którzy np. zieją ogniem i palą nas i zarazem skutecznie nas wkurzając(bynajmniej mnie ale to jeszcze nie jest powód abym rzucał konsolką)Portale skutecznie są poukrywane co daje nam jeszcze większą frajdę podczas rozgrywki. I na sam koniec regionu mamy co? Bossa, który za wszelką cenę ma zamiar kpić z nas i naszej słabości(jako ciekawostkę podam, że przy początku będziemy musieli walczyć z samym Crashem Bandiocootem, który znany jest również ze swoich gier na GBA i PlayStation. CB później zostaje naszym kumplem).
Grafika w SO jest jak na GBA normalna tzn. nie robi furory, nie ma żadnych bad pixeli ani nic z tych rzeczy. Wszystkie plansze są bardzo ładnie narysowane i dobrze się po nich spaceruje. Warto zaznaczyć tutaj że ruch postaci (zarówno tej, którą poruszamy jak i te które zwalczamy) został bardzo dobrze zaprogramowany i naprawdę miło nam się gra. Z grafiki mogę jeszcze dodać, że rozgrywkę umilają nam przerywniki tak jakby komiksowe bo jest pokaz slajdów i dialogi pod obrazkami typu:"Hej Spyro, uważaj bo Cortex znów coś knuje". Bardzo mi się to podoba.
Dźwięk w SO- tutaj również szału nie ma. Normalna jak to na 32 bitowca przystało jest przystępna i nie tutaj prostych brzdęków jak to było za czasów 8 bitowca. Jeżeli chodzi o samą melodię a nie o jakość dźwięku to autorzy mają u mnie plusa za pomysłowość. Muzyka w tle bardzo dobrze wpada w ucho, łatwo zapamiętać jej rytm a co najważniejsze pasuje do otoczenia tzn. jak mamy jakąś sytuację kryzysową np. z bossem to muzyka zapada w nostalgiczny rym i niemalże mamy dreszcze( mówię niemalże bo żebyśmy naprawdę dostali dreszczy musiała by grać orkiestra symfoniczna   ale jak na GBA jest całkiem dobrze) Wszystkim akcjom jakie dzieją się na ekranie również towarzyszy dźwięk( no bo nie po to ludzie wymyślali muzykę abyśmy z niej teraz nie korzystali ale to tak na marginesie). Każdy nawet najmniejszy ruch udokumentowany jest dźwiękiem i to się ludziom podoba bo mamy o około 23 % więcej przyjemności z grania. Nic tylko słuchawki brać i słuchać.
Ciekawym elementem w grze jest to że mamy możliwość zabawy w kolekcjonera filatelistyki a mianowicie zbieramy karty. Nie które dostajemy za przejście jakiegoś portalu, a niektóre jak to na kolekcjonera przystało musimy kupić sami. Ceny są przeróżne. Wszystko zależy od tego jaki stopień ważności ma dana karta. Wiadomo, że te o wyższym stopniu są droższe. Ich ceny dochodzą nawet to 100 diamentów, które jak wcześniej wspominałem zbieramy. Następnym wyczesanym bajerem jest minigra, której chyba zwykły, szary użytkownik(mam na myśli łepka 5-12 lat )nie włączy. Uruchamiamy ją przy boocie konsoli trzymając klawisze L i R. Co się pojawa? Zupełnie jest tak jakbyśmy nową dyskietkę włożyli. Startuje gra o nazwie: "Crash Party USA". Swoim przeznaczeniem przypomina serię Guitar Hero na PS2 lecz jest w trochę innym typie. Nie będę jej tu opisywał bo nie na ten temat jest wątek. Wspominałem jeszczę, że opiszę tryb multi. Osobiście grałem z moim bratem na jednym Game Packu, więc opiszę tylko tryb dostępny w tej opcji. Zabawa dla dwóch lub więcej graczy stoi w SO na bardzo wysokim poziomie. Mamy mnóstwo minigier min. strzelanie piłeczkami w bramkę oponenta lub np. coś w rodzaju wrestlingu- musimy wypchnąć przeciwnika z ringu, więc tutaj nawet jeżeli nie mamy już w naszej grze co robić to nawet możemy spróbować zagrać w te właśnie minigry, gdyż są one niedostępne dla pojedynczego gracza.
Reasumując powyższe stwierdzenia uważam, że Spyro Orange- The Cortex Conspiracy jest pozycją"must have" dla fanów platformówek oraz gier z serii Spyro. Gra ma swoje minusy ale da się przeżyć (jeżeli nie będziemy patrzeć na mini gry). Ogólnie to dzięki tej grze spodobała mi się postać Spyra. Teraz będę inaczej na nią patrzył(bo zawsze nie wiem czemu uważałem, że gry ze Spyro w roli głównej są po prostu do bani )

Plusy gry:
- Różnorodność regionów
- Bossy(po prostu nie są zbyt łatwi)
- Muzyka(skoczna melodyjka zawsze jest cool)
- Przerywniki między grą

Minusy gry:
- Minigry(w każdym regionie takie same)


Grafika: 9/10
Muzyka: 10/10
Rozgrywka: 7/10

Co o niej myślicie?